Door: Suzan Otten-Pablos
Op de eerste schooldag van het nieuwe jaar komen zoon en dochter thuis met een brief. Een brief van het bestuur. Vanwege een verschil van inzicht moet de directeur haar functie neerleggen. Een interim directeur zal haar vervangen. Voor vragen kunnen we ons bij hem melden.
Natuurlijk zijn er vragen. Heel veel vragen zelfs. Maar ik wil ze niet stellen aan een vreemde meneer. En hoewel ik besef dat deze interim directeur ook maar een opdracht heeft mee gekregen voelt het toch alsof hij de plaats en het kantoortje van iemand anders inpikt.
Kennelijk speelt er een conflict tussen de brievenschrijfster en de directeur en niemand weet waar het precies over gaat. We weten alleen dat de directeur weg is en waarschijnlijk niet meer terug zal komen.
De brief heeft zoon en dochter in ieder geval geen gelegenheid gegeven om aan de verandering te wennen en dat is te merken. Bij zoon heeft dit negatief gedrag tot gevolg. Na het lezen van de brief zegt zoon dat hij het even aan zal kijken met de nieuwe directeur en als het hem niet bevalt hij maar niet meer naar school gaat. En twee dagen na de brief krijg ik telefoon van juf, omdat zoon het spoor bijster is en door het lint gaat.
Geen vreemde reactie, want als het even niet helemaal lekker ging met zoon, kon hij altijd bij de directeur terecht om even te kletsen of om stoom af te blazen. Dat kan nu niet meer. En dat mist hij. Want op de een of andere manier was deze directeur in staat om door te dringen tot het ADHD brein van zoon. Dan zette ze de radio op tien en gingen ze samen dansen. Of zoon mocht lekker rennen op het plein om rust te krijgen in zijn hoofd.
Ze was in staat om buiten kaders te denken. We denken er bijvoorbeeld over om zoon een jaartje langer over de basisschool te laten doen, omdat hij dan waarschijnlijk hoger in kan stromen binnen het vervolgonderwijs. Maar de onderwijsminister ziet liever dat leerlingen snel en met een laag niveau de school verlaten, dan dat ze er wat langer over doen en hoger uitstromen.
De directeur zou in dit geval toch voor het toekomstperspectief van zoon hebben gekozen en dat maakte het verschil. Ze was oprecht betrokken, dat voelde je. Tijdens de opening van mijn praktijk, twee en half jaar geleden, zaten zoon en dochter nog niet op deze school. Maar de directeur was de enige uit de omgeving die vanuit het onderwijs haar gezicht liet zien. Dat vond ik heel bijzonder.
En al waren we het niet altijd eens, haar manier van communiceren heb ik altijd gewaardeerd en bewonderd. Daarom zal de school zonder deze directeur voor ons ook nooit meer hetzelfde zijn, want zij gaf de school een gezicht. Een gouden randje. Zelden heb ik binnen het onderwijs iemand ontmoet met zoveel bevlogenheid en passie.
Het nieuwe jaar had in de beleving van zoon en dochter een valse start. En in mijn beleving ook. Want met het vertrek van de directeur verdwijnt er een schat aan expertise en bezieling. Maar we zullen ook vooruit moeten kijken. Zo simpel is het. En dat betekent dat we als ouders niet machteloos toe moeten kijken. We moeten duidelijk blijven maken wat wij belangrijk vinden voor onze kinderen.
Want school bestaat niet alleen uit schrijven, lezen en rekenen. Kinderen met ADHD hebben ook ruimte nodig om de energie kwijt te kunnen. Maar het allerbelangrijkste is dat er rekening wordt gehouden met de beperkingen én met de mogelijkheden. En die mogelijkheden zijn eindeloos.
Alleen worden ze vaak pas zichtbaar met heel veel liefde, aandacht en geduld.
16/01/2012
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=549&idblog=35
Geen opmerkingen:
Een reactie posten